ZERO

Czasami zastanawiałam się, jak będzie wyglądać moja śmierć. Nie bałam się jej. Byłam dziwnym człowiekiem. Nawet chciałam, aby spotkała mnie jak najszybciej. Ludzie, którzy posiadali wielką wiarę, mówili, że w Niebie znajdziemy właściwe życie. Chyba nie potrafiłam odnaleźć się na Ziemi, więc potrzebowałam innego miejsca. Choć myśl o tym wszystkim wprawiała mnie już w strach. Bo… bo co będzie, jeśli nie trafię w końcu do tego nieba?

Wiedziałam, po co muszę żyć. Nie rozumiałam ludzi, którzy robili z tego faktu wielką filozofię. Umrę na Ziemi, trafię do Nieba. Proste. Wmawiałam sobie przynajmniej, że jest to dziecinnie łatwe. Sama przed sobą kończyłam dyskusję, aby mieć chwilę na rozmyślanie o tym, że moje życie jest beznadziejne.

Nie popełniłabym nigdy samobójstwa. Nie jestem taka głupia. Gardziłam tchórzami. Trzeba się mierzyć z tym, co serwuje los. Co podkłada nam pod nos Bóg. Samobójstwo to najgorsza rzecz, jaką można sobie zrobić. Jedyna, po której nie ma odwrotu.

Nie zabiłabym nigdy siebie, ale innych mordowałam z dziwną namiętnością. Wymyślałam dla nich najgorsze katusze, najdłuższe chwile męki, najpaskudniejsze miejsca, w których konali. Czerpałam z tego chorą przyjemność. Tak, bawiłam się w Boga. Dawałam życie, a po chwili je odbierałam. Obok boksu była to jedna z moich ulubionych rozrywek. Ignacy nazywał mnie Mistrzynią Mordowania. I vice versa.    

Chłopak nie był lepszy. Zabijał identycznie jak ja. Z uśmiechem na twarzy zadawał ostatni cios. Brzydził się krwią, ale nie przeszkadzało mu to w niczym. Nie serwował przecież później na stół czarniny z ludzkiej krwi. Po prostu zabijał. Każdą głoską. Każdą literą. Każdą sylabą. Każdym słowem. Każdym zdaniem. Każdą stroną. Mordował poezją. A ja prozą.

Czasami zastanawiałam się, jak będzie wyglądać moja śmierć. Nie bałam się jej. A powinnam.